ଆଉ ସେ ସମୟ ନାହିଁ

02/11/2024 ରେ ପ୍ରଜାତନ୍ତ୍ର ନିୟୁଜ ପେପରରେ ପ୍ରକାଶିତ ଅଶି ନବେ ଦଶକର ସମୟକୁ ନେଇ ମୋ ଲେଖା 🙏

ସମୟ ଅଶି ଓ ନବେ ଦଶକର କଥା, ମାଟି ରାସ୍ତା, ମାଟି କାନ୍ଥ, ଚାଳ ଛପର ଘର ସାଙ୍ଗକୁ ଦାଣ୍ଡରେ ଗୋବର ପାଣିରେ ଲିପା ହୋଇ ତା ଉପରେ ପଡୁଥିଲା ଝୋଟି ମୁରୁଜର ଚିତା. ସବୁଜିମାରେ ଭରପୁର ଥିଲା ଗାଁ ର ପରିବେଶ,କାଁ ଭାଂ ଜଣେ କିମ୍ବା ଦୁଇଜଣଙ୍କର ଆଜବେଷ୍ଟ ଘର, ଅଖା ବ୍ୟାଗରେ ତାଳ ପତ୍ର ଚଟି ନେଇ ଯାଉଥିଲୁ ସ୍କୁଲକୁ, କେବଳ ଅଫିସ ଘରକୁ ଛାଡିଦେଲେ ସ୍କୁଲରେ ନଥଲା କବାଟ ଅବା ଝରକା. ମନେ ଅଛି ମୁଠି ଚାଉଳ ନେଇ ଶନିବାର ଦିନ ସ୍କୁଲକୁ ଯିବାଟା ଥୟ, ଗାଁ ରାସ୍ତା ଦେଈ ସ୍କୁଲକୁ ନଯାଇ ଗହୀର ବାଟ ଦେଈ ସ୍କୁଲକୁ ଯିବାର ଯେଉଁ ମଜା ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ପିଲାମାନେ ତାହା ଅନୁଭବ କରିପାରିବେ ନାହିଁ,

          ଗହୀର ବାଟ ଦେଈ ସ୍କୁଲକୁ ଗଲାବେଳେ ବିଲରେ ହୋଇଥିବା କାକୁଡି, ଟମାଟର, ମୁଗ ଛୁଇଁ,ବାଦାମ ଏବଂ ଆଖୁ ଖାଇ ବିଳମ୍ବରେ ପହଁଚିଲେ ଗୁରୁଜୀଙ୍କ ଠାରୁ ମିଳୁଥିଲା ଦଣ୍ଡ. ଶନିବାର ଦିନ ଛୁଟି ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଗୁରୁଜୀ ଦେଉଥିଲେ ସତର୍କ ବାଣୀ, ଆଉ ସେ ବାଣୀରେ ଯେତିକି ଭୟ ଥିଲା, ସେତିକି ଆତ୍ମିୟତା ଥିଲା.ସେ ବାଣୀ ଥିଲା ଏହିପରି (କାଲି ଖରାବେଳେ ମୁଁ ଦେଖିବାକୁ ଆସିବି, ଯଦି କେହି ଖରାବେଳେ ନସୋଇ ବୁଲୁଥିବ ତାହାଲେ ସୋମବାର ଦିନ ବାଡେଇ ବାଡେଇ ଘରଠାରୁ ସ୍କୁଲକୁ ନେଇକି ଆସିବି.) ହୁଏତ ତାହା ଆଜି ନାହିଁ,

       ଲୁଚି ଲୁଚି କଞ୍ଚା ଆମ୍ବ ତୋଳି ଲୁଣ ଲଗାଇ ଖାଇବା, ଏବଂ ତିନ୍ତୁଳି, ଜାମୁକୋଳି, କ୍ଷୀରିକୋଳି, ମେ ମେ କା କୋଳି, ଖଜୁରୀ କୋଳି, ବେତ କୋଳି, କେନ୍ଦୁ, ତାଳ ଗଜା, ତାଳ ସଜ ଏସବୁ ବର୍ତମାନ ହୋଇଗଲାଣି ଗାଁ ରେ ସ୍ବପ୍ନ, ସମୟ କ୍ରମେ ଏ ସବୁ ଗଛ ଗାଁରୁ ବିନାଶ ହୋଇଗଲାଣି.

         ଦୋଳ ପୁର୍ଣିମା, ଖରାଦିନ ଛୁଟି ସବୁପିଲାଙ୍କର କଟିଥାଏ ସମାନ ଢଙ୍ଗରେ, କିଏ ମାମୁଁଘରେ, ଅଥବା କିଏ ନିଜ ଗାଁ ରେ. ମନୋରଞ୍ଜନର ଏକମାତ୍ର ମାଧ୍ୟମ ଭିଡ଼ିଓ, ଦାସକାଠିଆ, ବାଦୀ ପାଲା ଇତ୍ୟାଦି ଦେଖିବା ପାଇଁ ଆଗ ଧାଡିରେ ଅଖା, ଶପ, ହେଂସ, ଚାଞ୍ଚ ପକାଇ ସାତ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାଗା ରଖିବାରେ ଯେଉଁ ଆନନ୍ଦ ହୁଏତ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀ ର ପିଲାମାନେ ତାହା ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ. 

        ସେତେବେଳେ ଗାଁରେ କାଁ ଭାଁ ଜଣେ ଦୁଇଜଣ ଲୋକଙ୍କ ଘରେ ଥିଲା କଳା ଧଳା ଟିଭି , ସେଥିରେ ସେତେବେଳେ ପ୍ରସାରିତ ରାମାୟଣ, ମହାଭାରତ, ଶକ୍ତିମାନ, ଅଲିଫିଲେଲା, ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତା ଭଳି ଧାରାବାହିକ ଆଜି ରଙ୍ଗୀନ ଟିଭିରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁନାହିଁ. 

      ସଂସ୍କୃତି, ସଂସ୍କାର, ବ୍ୟବହାର, ଭାଇଚାରା, ଆତ୍ମିୟତା, ସହାନୁଭୂତି, ସହଯୋଗ ରେ ସେତେବେଳେ ଗାଁ ଥିଲା ପରିପୂର୍ଣ, ତାହା ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଉ ଗାଁରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁନାହିଁ.

         ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷା ଗାଁରେ ସମାପ୍ତି ହୋଇଥିଲା,ଏବଂ କିଛି ପିଲାମାନେ ହାଇସ୍କୁଲ ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ୍ୟ ଗାଁରେ ସମାପ୍ତି କଲାପରେ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ ସହରାଭିମୁଖୀ ହୋଇଥିଲେ,ଏବଂ ସେଠାରେ ନିଜର ଆର୍ଥିକ ସ୍ଥିତି ସୁଧାରିବା ପାଇଁ ସେଠାରେ ହିଁ ରହିଗଲେ, ଆଉ ଯେଉଁ ମାନେ ଗାଁରେ ରହିଗଲେ ଅନାବାଦୀ, ଗୋଚରକୁ ଜବର ଦଖଲ କରି ଚାଷ କଲେ, ଗାଁର ଯୁବକ ମାନେ ବର୍ତମାନ ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ନିଶାରେ ବୁଡିକି ରହୁଛନ୍ତି ଜେ ଗାଁରେ ନିଶା କାରବାରକୁ ଖୁଲାମ ଖୋଲା ସମର୍ଥନ କରୁଛନ୍ତି.

           ଅର୍ଥର ଅଂହକାରରେ ଗାଁର ଯୁବକମାନେ ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ଏମାନେ ବୁଡିଗଲେଣିଯେ ଗୁରୁଜନଙ୍କୁ କେମିତି ସନମାନ ଦିଆଯାଏ ତାହା ସେମାନେ ହରେଇ ବସିଲେଣି.ଆଜି ଦୁଃଖ ଲାଗେ ଯୁବକ ମାନଙ୍କ ଚିନ୍ତାଧାରା ଗଠନମୁଳକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟବହୃତ ନହୋଇ ବିନାଶକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗୁଛି. ଯୁବକମାନେ ନିର୍ବାଚନ ସମୟରେ ବିଭିନ୍ନ ରାଜନୈତିକ ଦଳର ହାତଵାରିସି ସାଜୁଛନ୍ତି. ଏବଂ ନିଜ ଭାଇ, କୁଟୁମ୍ଭ ଏବଂ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ପାଖରେ ରାଜନୈତିକ ସ୍ୱାର୍ଥ ଓ ଦଳୀୟ ଭାବନାରେ ଶତ୍ରୁ ପାଲଟି ଯିବାକୁ ଶ୍ରେୟ ମନେକରୁଛନ୍ତି 

      ଦେଶ ସ୍ୱାଧୀନର 77 ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି. ତଥାପି ସତ କହିବାକୁ କିମ୍ବା ସତ ଲେଖିବାକୁ ଡର ଲାଗୁଛି, ଆଜି ମଣିଷଟିଏ ଯେତେ ପାଠ ପଢ଼ି ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇଥାଉନା କାହିଁକି ମାନସିକ ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇନଥିବା ହେତୁ ସେ କେବଳ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଭଲ ଲୋକ ଉପରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ଉଠାଇବାକୁ ତିଳେ ମାତ୍ର ସଙ୍କୋଚ କରୁନାହିଁ.

        ଆଜି କିଛି ଭଲ ଶିଖିବା କିମ୍ବା କିଛି ଭଲ ଅନ୍ୟକୁ ଶିଖାଇବାକୁ ବୟସ୍କଙ୍କ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କନିଷ୍ଠ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାହା ପାଖରେ ସେ ଆଦର କିମ୍ବା ସମୟ ଟିକକ ନାହିଁ.

     ଅଶି ନବେ ଦଶକରେ ଗ୍ରାମ ଯୁବକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଯୁବସୁଲଭ ଗୁଣ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଥିଲା, ସମୟ ବଦଳିବା ସହିତ ଗାଁ ଯୁବକଙ୍କର ମାନସିକତା ମଧ୍ୟ୍ୟ ବଦଳିଗଲା. ଆଜିର ଅଧିକାଂଶ ଯୁବକ ନିଶା ସେବନ କରି ଗ୍ରାମରେ ଗଣ୍ଡଗୋଳ କରିବା, କଥା କଥାରେ ଖରାପ ଭାଷା କହିବା, କିଛି ନକରି ସବୁଯାଗାରେ ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠତ୍ୱ ଜାହିର କରିବାକୁ ସେମାନେ ଗର୍ବିତ ମନେକରୁଛନ୍ତି.

         ଯେଉଁ ଗାଁରେ ଦିନେ ଜଣେ ଦୁଃଖୀ ହେଲେ ପୁରା ଗାଁ ଦୁଃଖୀ ହେଉଥିଲା, ଜଣେ ସୁଖିହେଲେ ପୁରା ଗାଁ ସୁଖୀ ହେଉଥିଲା ତାହା ବର୍ତମାନ ଆଉ ନାହିଁ.ଆଜି ସେହି ଦୁନିଆ ରହିଛି ଲୋକମାନେ ରହିଛନ୍ତି. କିନ୍ତୁ ହୃଦୟରୁ ହଜିଯାଇଛି ମଣିଷପଣିଆ ଓ ପରସ୍ପର ପ୍ରତି ଭଲପାଇବା. ସେତେବେଳେ କଣ ପାଉଥିଲେ ଏବେ କଣ ହରାଉଛନ୍ତି ଏହାର ତୁଳନା କଲେ ବାସ୍ତବତା ସାମ୍ନାକୁ ଆସିଯିବ. ଆଜି ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ମାନବିକତା ଟିକେ ଖୋଜିପାଇବା ବହୁତ କଷ୍ଟ. ଆଜି ଗାଁକୁ ଗଲେ ମନ ଭିତରେ ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଙ୍କିମାରେ, ସେଥିମଧ୍ୟରୁ ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନ, ସେତେବେଳେ ଗାଁରେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମିୟତା ଥିଲା ତାହା କଣ ଆମେ ଆଉ ଫେରିପାଇବା ନାହିଁ?

ମାନସ କୁମାର କର 

କୋତାଙ୍ଗ, କୋଣାର୍କ 

ଦୂରଭାଷ :-8763132827

ଆଉ ସେ ସମୟ ନାହିଁ